Kamloops naar Lillooet

Kamloops naar Lillooet

We zijn weer vroeg op. Ger iets vroeger omdat hij zijn horloge niet had teruggezet op Vancouvertijd. Volgens mij klopt er niks van dit verhaal.
Maar goed we ontbijten de nieuwe cereals en vers brood. Heel zwaar maar lekker. Ik lees eerst nog wat apps o.a. van Youri die een videootje van James en Dewi heeft gestuurd. James weet alle lichaamsonderdelen aan te wijzen, van oren tot neus tot piemel. En hij kan zeggen bibi, pipi, mimi. Dus er zit schot in. En zijn zus geeft aanwijzingen. Heerlijk om te zien.
Na de gebruikelijke was en schoonmaakbeurten gaan we om 10.30 u weer op pad richting Cache Creek. Die gaan we gewoon voorbij want we willen naar de Hat Creek ranch, nu een museum, gebouwd vanaf 1860 en verder. Het Roadhouse een soort herberg waar je voor $ 1,- kon overnachten en je paard voor $ 2,- stallen en voeren. Met een barroom voor de mannen waar ze konden drinken en spelletjes doen. Het huis is vervallen oud, het behang komt van de muren maar een aardige indruk krijg je wel van deze oude locatie. We worden rondgereden door een stagecoach met twee paarden en een heuse koetsier in een lange waxcoat en cowboyhoed.
We komen ook terecht op een stukje terrein waar lang voordat de bonthandelaren, goudzoekers, boeren en kolonisten naar deze valei kwamen, mensen van de Suswap Nations hier al duizenden jaren een nomadisch bestaan hadden. Er staat een jongen van de Stucwtewsemc stam om ons informatie te geven. Ik raak met hem in gesprek over de wierook die hij brandt, ik denk dat het witte salie is en hij bevestigt het alleen ziet deze er heel anders uit als ik die ken. Deze lijkt op de heide die overal in de omgeving bij bosjes groeit en niet op de salie bladeren die ze o.a. In first nations musea en winkels als smudge verkopen. Een bosje gebindelde saliebladeren die bij ceremonies worden gebruikt. De jongeman laat mij zien waar ik op moet letten als ik deze sage wil vinden. Het lijkt op een mini hertshoorntje. We mogen ieder een klein bundeltje sage pakken die wanneer je er in knijpt een parfumgeur afgeeft die heel anders is dan wanneer je de white sage brandt.
We beëindigen ons bezoek in het winkeltje en kopen er nog een kleinigheid. Als we na een warme lunch in eigen camper onze weg vervolgen wil ik toch de witte salie plukken en Ger doet eerst een poging maar komt met de verkeerde terug. Ik ga zelf ook nog kijken maar vind niet wat ik wil hebben. Heel wat kilometers verder stoppen we en zie ik ineens een struik met de juiste soort. Nu kunnen we eindelijk rustig doorrijden en van het uitzicht op de schitterende canyon van de Fraserriver genieten. Althans Ger geniet en ik rijd met klamme handen 60-80 km langs bochtige hellingen en hele smalle weggetjes. Zonder kras of deuk. Puff, hijgh.
Eindelijk komen we in het plaatsje Lillooet. Dat wordt omgeven door allerlei indianen reservaten. We rijden door het stadje om het te bekijken en treffen de een na de ander gesloten winkel, de bakker, de chinees alles staat te koop. Het volk geeft het op. Op de camping aan de rivier is er niemand in het kantoor en de camping is uitgestorven. Wie wil hier nu nog staan. Wij dus. Enfin ik ga een tukje doen en Ger verkent het terrein.
Daarna bekijken we waar we in Vancouver willen staan met de camper en wat we er allemaal willen zien en doen. Victoria laten we in elk geval vallen, te veel gedoe en tijd. Er is zoveel te zien, dus ook nu moeten we keuzes maken. Natuurlijk willen we Cas en Joyce nog ontmoeten. En ik wil countrydansen in the Roxy op zondagavond. Als ik daar nog de puf voor heb. Al moet ik er alleen maar zitten, maar ik wil het eindelijk meemaken. De Stampede in Calgary hebben we ook al moeten missen die is er pas in juli. Enfin morgen dus eerst nog langs Whistler en dan naar Horshoebay.